Media hebben een enorme invloed. Maar de media hebben twee doelen: naast het schrijven van een (nieuwswaardig) verhaal, gaat het óók om het aantal lezers of kijkers dat ze bereiken. Het ene moment kan iemand een held zijn, het volgende moment wordt hij of zij afgeschreven en is hij of zij niet langer interessant. Mijn vader zei altijd: ‘Vandaag ben je nieuws en morgen lig je in de kattenbak’.

Kinderopvang en onderwijs dienen veel beter samen te werken. Dat is wat de overheid graag wil en ook uitspreekt. Ook onderwijs en kinderopvang werken graag samen maar er staat soms nog wel iets tussen ons in en dat heet “onbegrip” en “gelijkwaardig”. Zolang dat tussen ons instaat is het lastig om elkaar écht te vinden.

Vroeger, in mijn schooltijd, ging ik ná school naar de pony’s bij de boerderij, klom ik boompje op het laantje en ging ik spelen bij Eline, Marcella of Vanessa. Ik kon kiezen. We komen steeds meer in een maatschappij terecht waarbij beide ouders werken, soms zelfs de hele week. Dat is prima, mits er goede en fijne kinderopvang/bso is waarbij kinderen ruimte ervaren en zich fijn kunnen voelen. Waar een keuze is én een escape.

Ons land is uit balans: iedereen laat zich keihard horen doormiddel van acties en protesten. Staken is je ‘recht’ en dat er een groep is die ook bushokjes kort en klein slaat of auto’s in brand steekt, moeten we maar op de koop toenemen. Ondertussen lopen pedagogisch professionals op hun tenen. Is de werkdruk voor hen te doen? Als de politiek ‘moet luisteren’ dan moeten we misschien ook zelf goed luisteren naar onze pedagogisch professionals.

Na de Robert M.-zaak is het voor werkende mannen in de kinderopvang nooit meer ‘gewoon’ geworden. Een enorm heftige zedenzaak waarbij tientallen slachtoffers betrokken waren. De branche stond op z’n kop en tot vandaag de dag heeft die tijd een stempel gedrukt op het werken van nu.