Van de week kwam onze nieuwe burgemeester op werkbezoek bij de SKW en ze heeft, vast zonder bedoelingen, mij aan het denken gezet. Zelfs laten piekeren. Polarisatie! Een mooi woord, maar eigenlijk met een negatieve klank.

'Dit zijn echte COVID-kinderen, hoor!', zei een pedagogisch medewerker met een 'mopperend' kind op haar arm. Ik liep door onze nieuwe groene buitenruimtes naar haar toe. Ze vertelde mij dat het merkbaar was dat veel kinderen fulltime thuiswerkende ouders hebben gehad tijdens de lockdowns in de COVID-periode. Ze begreep het ook wel, maar het feit dat ouders steeds in beeld zijn geweest bij hun kind heeft een groot effect gehad op het gedrag van kinderen.

'Gratis kinderopvang bestaat niet', riepen veel kinderopvang-ondernemers om mij heen. En niet alleen directeur-eigenaren, maar ook directeuren van stichtingen - groot en klein. De meningen zijn nogal verdeeld op dit moment binnen de branche, en dat blijft voer voor media en vooral voor de politiek. Zoiets als 'waar twee honden vechten om een been…'. Ik heb al eerder geschreven dat ik bijna 39 jaar binnen deze organisatie werk. Ik ben van 'het sprookje in de kinderopvang', waarbij ouders haast niets hoefden te betalen voor kinderopvang. Er waren zelfs tijden waarin je beter je kind naar de opvang kon brengen dan thuis houden.

'Soms denk ik wel eens: ik zoek een andere baan.' Voor iemand zoals ik, iemand die eigenlijk stiekem het liefst iedereen in haar omgeving blij wil zien, komen die woorden hard binnen. Ik prijs mij gelukkig met een mooie groep mensen om mij heen. We kennen elkaar heel lang, zijn een hecht team en onze wereld voelt als familie.

Ik kan smelten van romantische momenten op tv, waarbij een man zijn vrouw verrast met een liefdevol gebaar. 'Kijk nou, schat. Wat lief.' Mijn man maakt dan altijd de grap: 'Dit soort mannen verknallen de markt.'