Kunt u nog staan? Uw handen bewegen? Bukken? Ik ben een dweil. Een zware Oudhollandse verkoudheid heeft zich meester van mij gemaakt. Ik weet niet hoeveel holtes er in mijn hoofd zitten, maar dat ze ontstoken zijn is zeker. Waar haal ik in vredesnaam al dat vocht vandaan waar ik al die pakken zakdoekjes mee heb lopen vullen? Raak ik nooit op?? Maar nee, het hoofd beslist anders en ik moet nog geduld hebben. Ook wil het hoofd 's nachts niet slapen. Het lichaam stelt zich positiever op, die wil nog wel lopen. Maar ja, het hoofd is hoofd…

Volgende maand is het weer zover… Sint komt aan in Nederland. Komt hij als alleengaande bejaarde of zijn de Pieten erbij? En zijn zij dan 'zo zwart als roet', bruin of in zoete kleurtjes?

Er zijn keurige protocollen bij signalen en vermoedens van kindermishandeling bij het bedrijf waar ik werk. De weg die je moet bewandelen is duidelijk. Bij twijfel: toch melden. Zo kun je de verantwoordelijkheid als pm'er delen en worden er in eerste instantie stappen genomen in het contact met de ouders. Daarna is er nog een heel traject mogelijk. Dat neemt echter niet weg dat het erg lastig kan zijn om als pm'er de signalen op tijd op te pikken.

Als bso-leidster leerde ik eerder wat de uitwerking van humor was in mijn eigen groep en later ook wat het doet met de kleintjes van de dagopvang. Daar zat bij een collega de humor ook in het bloed. Het was dan ook zo grappig om te zien hoe kinderen van nauwelijks een jaar oud soms slap van de lach in hun kinderstoeltjes hingen. Prachtig die blik vol verwachting of de collega in kwestie door zou gaan met haar gekke toeren!

Je was gewaarschuwd. In een vorig blog schreef ik al dat ik na de sluiting van het kinderplein, waar ik vele jaren op de bso gewerkt heb, me heel erg zielig zou gaan voelen. Dus kom maar op met die Kleenex.