Ze gieren het uit, de vijfjarige Fenna en de even oude Chandni. 'Nee, niet LOL maar EL-OOH-EL!' Weer klinkt er geschater op hoge toon en ben ik het mikpunt. De naam van de kleurige figuren op hun shirtjes spreek je natuurlijk niet uit als LOL!

Situatie: het is 16.00 uur. Een groepje bso-kinderen van een jaar of zes zit aan een gezellige, wat rommelige tafel met allerlei knutselspullen. Inclusief een pot - doe nou eens de dop erop - stiften. De sfeer is opperbest zo te horen.

Ze had de rondleiding net achter de rug. Enthousiast over haar indruk van de dagopvanggroep gaf ze aan zo 'superblij' te zijn met de 'superleuk' ingerichte groep en de 'superaardige' leiding. Ze had alle vragen kunnen stellen die in haar opkwamen en het voelde goed. Dus we konden rekenen op de nieuwe 1-jarige Esmee. Altijd leuk als er weer iemand bij komt.

Ze hangt een beetje tegen me aan. Ik zit op een kleuter-laag stoeltje in de hal van school en heb een arm lichtjes om haar schouders heen. De tweede schooldag zit erop voor de vierjarige Sara en nu voor het eerst naar de bso!

Ik herken hem van veraf zoals hij daar staat met zijn fiets bij het lage hek van de school: Nick! Ik ben op het schoolplein met de bso-kinderen. Nick moet nu zeker zo'n 13 jaar zijn schat ik in. Als ik dichterbij kom zie ik eigenlijk pas goed hoe hij veranderd is in die twee jaar dat ik hem niet meer gesproken heb; hij is langer geworden en het laatste babyvet is nu echt van zijn gezicht af. De onmiskenbare jeugdpuistjes doen een aanval.