Als pm'ers komen we allemaal soms kinderen tegen waar we ons zorgen over maken. Dat kan beginnen met een vaag gevoel; er is iets niet oké. Je brengt het ter sprake bij de ouders en je team. Vervolgens wordt een traject gestart om te onderzoeken wat er aan de hand is en wat de juiste aanpak is. Maar er zijn ook situaties waarbij het overduidelijk lijkt dat er iets mis is met een kind, maar toch zeggen de ouders er geen woord over… 'Als je er niet over praat is het er niet'?

Voor de coronacrisis stelde ik het al eens aan de kaak in een column; kinderen waarvan de week volkomen is dichtgespijkerd met groepsactiviteiten en wisselende begeleiders en verzorgers. Geen rustpunt, geen moment om alleen te spelen, te hangen, zelf tot iets te komen. Geen tijd om ervaringen rustig te verwerken. Dat verwerken is belangrijk voor ieder mens; volwassene of kind. Even je 'downloads' in een mapje in je hoofd stoppen.

Amaaaraaaa… Amaraaaa… De bijna achtjarige Esmee staat buiten, temidden van haar vier vriendinnetjes. Ze staan dicht bij elkaar en kijken allemaal in de lucht dezelfde richting op. En weer hoor ik haar roepen: 'Amaaaraaa'. Daarna grote opwinding in het groepje en dan op zo'n manier dat je toch maar eens een kijkje wilt gaan nemen. Als ik naar ze ben toegelopen hoef ik al niets meer te vragen, want drie opgewonden stemmetjes proberen me tegelijk te vertellen dat ze op zoek zijn naar een geest! Ze heet Amara en die zou net in de lucht daar te zien zijn geweest. Vijf wijsvingers wijzen naar een regenwolkje. Het groepje is nu echt in staat van grote opwinding en alertheid! Dit is spannend en het lijkt leuk, zo te horen aan het wat zenuwachtige gelach.

Al meteen toen hij in m'n groep kwam was het duidelijk; deze zevenjarige wilde de hele middag maar een ding: voetballen. Alles wat met voetbal te maken had was heilig voor hem. Dus kon hij genieten van de acties van grootwinkelbedrijven met het nieuwste voetbalboek van dat jaar. Als betrokken pm'er verruilde ik tijdelijk m'n favoriete super voor de plaatjes. Ik moest ze bovendien dan nog beschermen tegen alle andere spaarders die me enthousiast en met smekende puppy-ogen opwachtten bij de uitgang: 'Mevrouw heeft u ….'. Maar eigenlijk ging het Jens vooral om het zélf voetballen, met anderen of desnoods alleen. Zelfs een leek als ik kon zien dat hij voor z'n leeftijd erg behendig was met de bal en ook goed kon samenwerken in het spel. En hij werd alleen maar beter. Waar anderen afhaakten vanwege andere interesses of een druppel regen, bleef hij alleen over op het plein, terwijl hij nog de bal hoog probeerde te houden of op andere tricks oefende.

Zomaar een advies dat ik ooit kreeg als stagiaire. Ik werkte toen met een groep kinderen in de basisschoolleeftijd, binnen de kinderbescherming. Gedragsgestoorde kinderen noemde men dat toen, al was er gelukkig inmiddels een beweging op gang om het toch wat empatischer uit te drukken.