Laatste artikelen van deze auteur
Column – Een passie
Al meteen toen hij in m'n groep kwam was het duidelijk; deze zevenjarige wilde de hele middag maar een ding: voetballen. Alles wat met voetbal te maken had was heilig voor hem. Dus kon hij genieten van de acties van grootwinkelbedrijven met het nieuwste voetbalboek van dat jaar. Als betrokken pm'er verruilde ik tijdelijk m'n favoriete super voor de plaatjes. Ik moest ze bovendien dan nog beschermen tegen alle andere spaarders die me enthousiast en met smekende puppy-ogen opwachtten bij de uitgang: 'Mevrouw heeft u ….'. Maar eigenlijk ging het Jens vooral om het zélf voetballen, met anderen of desnoods alleen. Zelfs een leek als ik kon zien dat hij voor z'n leeftijd erg behendig was met de bal en ook goed kon samenwerken in het spel. En hij werd alleen maar beter. Waar anderen afhaakten vanwege andere interesses of een druppel regen, bleef hij alleen over op het plein, terwijl hij nog de bal hoog probeerde te houden of op andere tricks oefende.
Column – ‘Boos worden voor je boos wordt’
Zomaar een advies dat ik ooit kreeg als stagiaire. Ik werkte toen met een groep kinderen in de basisschoolleeftijd, binnen de kinderbescherming. Gedragsgestoorde kinderen noemde men dat toen, al was er gelukkig inmiddels een beweging op gang om het toch wat empatischer uit te drukken.
Column – 10-plus
Ze komen nog wel eens binnenvallen in m'n groep; de pre-pubers die nu in de tienergroep zitten. Een paar jaar terug waren ze nog van die ongecompliceerde zevenjarigen. Ze hadden altijd zin in leuke activiteiten. Bezige bijtjes die niet staken. Maar de zonnige meisjes in hun Frozenshirtjes van destijds en de Spiderman-jongetjes van toen hebben zich getransformeerd tot tieners met trendy sneakers en pittige teksten op hun outfits.
Column – Een self-scan
'Als je de kinderen serieus vraagt wat ze van je vinden, waar ze je wel of niet goed in vinden, en of ze het fijn hebben met jou, wat zouden ze dan zeggen?' Het zijn lastige vragen die ik weleens stelde in een gevorderde fase van een stage aan mijn collega-in-opleiding. Het waren overigens essentiële vragen, maar je mocht er natuurlijk wel een tijdje over doen om daar een antwoord op te vinden. Alleen de vraag overdenken was al belangrijk. Het moest een beeld geven over jezelf in relatie tot de kinderen.
Blog Jacqueline Butti – Ik ben geen held
Nee, ik was niet een van die meiden die met risico voor eigen gezondheid al meteen vanaf het begin doorpakte met zich actief en liefdevol in te zetten voor onze kinderen. Ik zat thuis. Ik was gebombardeerd tot lid van de risicoclub.