Steeds vaker lees ik over initiatieven waar kinderen vroeger maar ook langer 1 school gaan. Het begon met diverse projecten met zogenaamde 0-groepen. Amsterdam lanceerde onlangs haar project dat peuters al met 2,5 jaar naar 1 school gaan. Maar Rotterdam spant de kroon met het initiatief voor een school van 2 tot 18 jaar. Het moet niet gekker worden.

Onze organisaties worden gezien als belangrijke vindplaatsen. Echter, we worden nog onvoldoende gevonden door onze zorgpartners in de curatieve sfeer. Ook in gezinnen met ernstige problemen zijn kleine kinderen gebaat met een regulier bezoek aan een speelzaal of een kinderdagverblijf, waar ze zorgeloos kunnen spelen met leeftijdsgenootjes en de noodzakelijke structuur aangereikt krijgen. Dit zouden we, in het belang van het kind, samen beter moeten organiseren. Zeker nu de Jeugdzorg decentraliseert en de beschikbare middelen afnemen.

Met veel interesse heb ik geluisterd naar de voornemens van onze regering. Vooral de transitie naar een participatie-maatschappij spreekt mij erg aan. Een overheid die niet meer alles voor je regelt? Krijgen we dan wel onze hiervoor geïnde belastingcentjes terug? En hoe kunnen vrouwen participeren als de kinderopvang maar steeds duurder wordt?

Ik vraag me steeds af hoe het kan dat er iedere keer berichten het nieuws halen waarmee wij weer in de verdediging worden gedrukt. Afgelopen weken was dit een rapport van de onderwijsinspectie, dat al een half jaar oud was en natuurlijk de Amsterdamse pilot met peutertjes die naar school gaan. Het NCKO rapport was gelukkig deze keer iets milder over onze kwaliteit.

Tijdens mijn zonnige vakantie werd ik opgeschrikt door het nieuws, dat het afgelopen jaar weer minder baby's zijn geboren. Mijn oude werkgever CBS stelde dat het aantal geboorten even laag is dan de jaren 80 van de vorige eeuw. Het zou allemaal te maken hebben met de aanhoudende crisis. Daarnaast stellen vooral vrouwen rond de 30 jaar het krijgen van een kind uit.