Het zijn onzekere tijden. De coronacrisis houdt ons nog altijd in de greep en u zult als kinderopvangmanager zeker vragen hebben. Hoe groot is de klap voor de economie? Hoeveel banen kost dit? Betekent minder werken ook dat mensen minder kinderopvang gaan afnemen? En moet u daarom wellicht bezuinigen? Had u maar een superslimme collega die u advies geeft, zo'n allesweter die altijd beschikbaar is als klankbord.

Het is niet alleen bijzonder dat eindelijk elk kind toegang krijgt tot ontwikkelings-stimulering, maar vooral wie het voorstellen: de werkgevers. Een mooie stap vooruit om kinderen gelijke kansen te geven om volop tot bloei te komen in het leven. Dat zorgt hopelijk niet alleen voor gelukkige en succesvolle mensen,...

En dan ineens staat de wereld stil. Als ik ga zitten om mijn column te schrijven heb ik altijd te veel ideeën. Er zijn zoveel interessante en belangrijke onderwerpen en ontwikkelingen in dit vakgebied. De (onder)waardering voor uw beroep, het streven naar steeds hogere kwaliteit, de discussie over kinderopvang als basisvoorziening. Maar dan komt de wereld tot stilstand en lijkt niets meer zo belangrijk. Zo voelt het. Alsof we met z'n allen in een boze droom zijn beland.