De ontwikkelingspsycholoog Piaget (1896-1980) liet het al zien: het is moeilijk voor jonge kinderen om zich te verplaatsen in een ander. Als twee kinderen, met een wand tussen hen in, samen eenzelfde patroon moeten maken, dan komen zij hier samen niet uit.

Wat zou u nu wel eens onderzocht willen hebben? Dit was zo ongeveer de vraag waar de Nationale Wetenschapsagenda (NWA) mee begon toen het gehele land met al zijn inwoners werd gevraagd vragen voor de Nederlandse wetenschap in te sturen. Diverse mensen en organisaties hebben gehoor gegeven aan deze oproep. Dit leverde – in de woorden van de NWA – een ‘schatkamer aan vragen’ op met in totaal 11.700 inzendingen.

‘Een nieuwe lente en een nieuw geluid’, schreef Herman Gorter ooit als openingsregel van een gedicht. Ook dit stukje wil ik schrijven over geluiden in de lente; geluiden die je ook in de kinderopvang kunt horen. Geen geluiden uit de wandelgangen; nee, het geluid van kinderen buiten.

Bij wijze van uitzondering bespreek ik in deze rubriek deze keer geen proefschrift of wetenschappelijk artikel, maar een scriptie. Anne Elzerman, in 2015 masterstudent van de Universiteit van Amsterdam, stortte zich op studies waarin cortisol bij kinderen in de opvang is onderzocht. Cortisol wordt ook wel een ‘stresshormoon’ genoemd, en hogere niveaus van cortisol duiden dan op ‘crèchestress’. Is deze interpretatie van cortisol terecht? En wat betekenen hogere cortisolniveaus nu precies voor het welbevinden van kinderen?