Hoogleraar Kinderopvang, Ruben Fukkink, bespreekt (wetenschappelijk) onderzoek over kinderopvang of gerelateerde onderwerpen uit binnen- en buitenland. Deze keer: Is meten weten?

Normaal zoek ik inspiratie voor deze rubriek bij wetenschappelijke publicaties, maar deze maand ging ik naar de boekenzaak. Bij het hoekje ‘Opvoeding’ vond ik de klassieker van dr. Spock, als ook Oei, ik groei! (Kan dit boek nog wel?), mindful opvoeden en luchtige boekjes van vaders over de opvoeding. Maar het leeuwendeel ging over speciale kinderen. Er waren aparte stickertjes op de boekenplank: ‘ADHD’, ‘Autisme’. (Soms zie je ook een ander ‘syndroom’: ‘Jongens’ of ‘Pubers’). Dit boekenhoekje gaf zo het huidige pedagogische klimaat weer, met veel aandacht voor bijzondere kinderen die fors zijn gegroeid in aantal. Een deel van de boektitels viel binnen de officiële classificatie van de DSM-5, maar ook over andere kinderen zijn allerlei boeken geschreven: kinderen met een sterke wil, hoogbegaafde kinderen, hoogsensitieve kinderen, enzovoort.

Soms kom je een onderzoek tegen waar je je wenkbrauwen bij fronst. Zo’n studie is ‘Social acceptance toward a childcare support robot system’ van Masahiro Shiomi en Norihiro Hagita, die deze zomer verscheen. De studie gaat echt over robots en de zorg voor kinderen.