Ik ben het helemaal met bovenstaande eens. Wat mij het meest bevreemd is dat bestuurders na het voeren van wanbeleid, het nalatig te zijn geweest of na het maken van grove fouten, gewoon doodleuk ergens anders verder kunnen gaan in een of andere bestuurdersfunctie. Het is walgelijk hoe mensen elkaar de hand boven het hoofd houden!

Het aantal affaires in de eertijds publieke en in de dienstensector is niet bij te houden. De kroon spant Amarantis, de scholengroep waar de bestuursvoorzitter een gat van 90 miljoen liet vallen, de koepel te gronde richtte waardoor 200 mensen op straat kwamen te staan, de belastingbetaler vele miljoenen ter reparatie kwijt is, en niettemin deze voorzitter met ettelijke tonnen op zak onmiddellijk doorholde naar zijn volgende bestuursbaan. Gisteren nog mevrouw Acampo, die als bestuursvoorzitter een Zaans ziekenhuis bijna te gronde richtte met een tekort van 40 miljoen, ontstaan door oneigenlijke declaraties bij verzekeraars, en die niettemin bij haar vertrek een vette bonus wist te bedingen waardoor ze met 4 ton naar huis kon. En vandaag dit bericht over een onderneming in de kinderopvang, waar het geld kennelijk tegen de wanden op klotste en bestuurders elkaar voor verspillende rotte vis uitmaken.
Intussen betalen we de helft meer voor kinderopvang als eeen paar jaar geleden, twee keer zoveel voor onderwijs als een decennium geleden, en drie keer zoveel voor medische zorg.
Wat hebben we onszelf toch op de hals gehaald met dat malle ‘corporate’ model in de semi-publieke en dienstensector? Gelukkig gaat er ook veel goed, maar dat was zonder die idiote privatisering vast ook goed gegaan.