De Branchevereniging Maatschappelijke Kinderopvang communiceerde recentelijk haar visie op de toekomst van de kinderopvang en stelde dat de overheid op de goede weg is met het instellen van (bijna) gratis kinderopvang. Maar ook dat het nu tijd is om de volgende stappen te gaan voorbereiden, zoals een prijsplafond. Volgens de BMK is de overheid aan zet. Maar om met een oude huishoudelijke wijsheid te spreken: niet alles wat kan, hoef je ook te doen.

Maandagavond is mijn sportavond. Meestal ga ik met een portie goede zin aan de slag. Soms met wat tegenzin. Kun je weleens hebben. Die maandag moet ik me er echt toe zetten om te gaan. Later die avond ben ik blij dat ik heb doorgezet. Niet alleen om de beweging die me goed heeft gedaan. Maar ook omdat ik die avond van verschillende mensen nog een reactie kreeg op de uitzending van het KRO-NCRV-programma Pointer in januari waar we als peuteropvang Heerlen aan meewerkten.

Het is lente! Al laat het weer het af en toe nog afweten. Afgelopen week kreeg ik dan ook een oproep van de kinderopvang van mijn dochter: 'Hebben jullie nog regenlaarsjes of regenkleding die jullie niet meer gebruiken?'. Buitenspelen is een van hun speerpunten, weer of geen weer. Hoe zorg je dat álle kinderen het buiten naar hun zin hebben?

Ons land is uit balans: iedereen laat zich keihard horen doormiddel van acties en protesten. Staken is je ‘recht’ en dat er een groep is die ook bushokjes kort en klein slaat of auto’s in brand steekt, moeten we maar op de koop toenemen. Ondertussen lopen pedagogisch professionals op hun tenen. Is de werkdruk voor hen te doen? Als de politiek ‘moet luisteren’ dan moeten we misschien ook zelf goed luisteren naar onze pedagogisch professionals.

Er bestaat in ons land een behoorlijk zwaar opgetuigde structuur om kinderen die potentieel tegen onderwijsachterstanden kunnen aanlopen of daar zelfs al tegenaan gelopen zijn, betere kansen te bieden. Dezelfde kansen die alle andere kinderen hebben. Het heet niet voor niks een streven naar kansengelijkheid. De kinderopvang maakt deel uit van die structuur als uitvoerders en aanbieders van voorschoolse educatie. Vrijwel kritiekloos, want wat kan daar nou tegen zijn, alle kinderen dezelfde kansen bieden? Maar misschien mogen we wel iets beter stilstaan bij wat we nou éigenlijk aan het doen zijn.

Stel je voor: twee meisjes van 3,5 jaar staan op de wc te giechelen en aan elkaar te friemelen. Eén van de kinderen heeft haar broek en onderbroek naar beneden gedaan. Wat vind je daarvan? Ik verklap je aan het eind van deze blog hoe je met deze ‘wc-situatie’ om kunt gaan en wat je zou kunnen zeggen.

We zitten aan tafel. ‘Wat voor weer is het buiten?’, vraag ik aan de kinderen. Mees en Amélise kijken naar buiten… ‘Het regent!’, roept Mees. ‘Ja, het regent buiten’, zeg ik. ‘We gaan binnen ook regen maken.’ ‘Nu of straks?’, vraagt Tes. ‘Nu! We gaan nu regen maken en dat doen we binnen.’ Alle kinderen hebben een potje met een spons erop voor hun neus staan.

Na de Robert M.-zaak is het voor werkende mannen in de kinderopvang nooit meer ‘gewoon’ geworden. Een enorm heftige zedenzaak waarbij tientallen slachtoffers betrokken waren. De branche stond op z’n kop en tot vandaag de dag heeft die tijd een stempel gedrukt op het werken van nu.