Enkele dagen later vragen ze of ik mee wil komen om te gaan kijken. Aangekomen in een bosje in de buurt tref ik een hut aan van aan elkaar getimmerde pallets, lattenbodems en planken. Verbaasd, maar trots, kijk ik naar de professioneel opgezette hut. Ik zie wel overal gevaren: uitstekende spijkers, instabiele wanden en meer, maar ik besluit hier niets over te zeggen omdat de gevaren nu ook weer niet zó groot zijn. Een brief van de boswachter die hem bestempelt als de mooiste van de stad steunt me in mijn beslissing. Hij snapt het, denk ik meteen.

Na mijn bezoek aan de hut word ik gewezen op een nieuwe campagne van veiligheid.nl, met de titel  Risicovol spelen.  Maar waarom is deze campagne opgestart? Durven ouders kinderen niet los te laten? Zijn er geografische of demografische verschillen? Wat is er aan de hand in het leven van het spelende kind?

In een eerste oogopslag lijkt de titel van de campagne een uitnodiging voor kinderen om risico’s te nemen. Gaan we nu echt sturen op verhoogde kans op verwondingen bij onze kinderen? Natuurlijk niet, als je verder leest, blijkt de campagne gericht te zijn op de ouders. De website geeft handvatten om hun kinderen te begeleiden in het verleggen van grenzen.

‘Volwassenen zijn de grootste belemmering in het spel van het kind geworden’

De reacties op een artikel over deze campagne in De Telegraaf onderschrijven dit beeld. Verschillende factoren worden aangedragen waarom risicovol spelen niet (meer) kan: in de stad kan dit niet, angst voor kinderontvoeringen, te weinig ruimte of de kleding en het kind mag niet vies worden. Als ik een voorzichtige conclusie mag trekken: ‘de tijden zijn veranderd’ en ‘mijn kind mag niets overkomen’ dekken in de basis het gevoel van de meerderheid van de ouders van nu.

Als Ontwerper Spelen kom ik deze belemmeringen dagelijks tegen in mijn werk. De laatste jaren heeft de vraag naar het inrichten van natuurlijke/avontuurlijke groene speelplekken een vlucht genomen. Hierin kunnen kinderen zelf ontdekken, verkennen, grenzen verleggen en al niet meer. Leuk, hoor ik u denken. Ja dat klopt, kinderen vinden dit fantastisch. Maar soms valt een kind en loopt het een schaafwond op. En dan gaat het vaak mis. Incidenten (hoe klein ook) worden breed uitgemeten via sociale media. Het liefst wordt naar een ander gewezen om maar duidelijk te maken dat we onze kinderen tot het uiterste beschermen. Dit heeft ertoe geleid dat gemeentes, scholen en opvangorganisaties zich bij het eerste beste schaafwondje op de tere kinderknie steeds meer (en vaak onnodig) indekken met veiligheidseisen, uit angst voor conflict of erger.

Ik hoop dat ouders, door deze campagne, terugdenken aan hun eigen jeugd van huttenbouwen, in plassen springen en kuilen graven, zodat ze met een gerust hart de uitdagende, onderzoekende houding van een kind al op jonge leeftijd stimuleren. Alleen dan ligt de weg open om samen met organisaties als kinderdagverblijven, BSO’s , scholen of gemeentes elkaar uit te dagen om de meest fantastische en avontuurlijke speelruimten in te richten. Dan kunnen wij het kind in onszelf ook weer terugvinden.

Teun van Buul is Ontwerper Spelen bij BTL Advies.

Deze bijdrage valt niet onder de verantwoordelijkheid van de redactie.