De zomervakantie staat voor de deur. En we zijn wel toe aan rust en andere gedachtes denk ik. Alleen zo blijf je ook scherp en enthousiast in je werk. Maar we gaan niet op vakantie zonder eerst het afgelopen schooljaar door te nemen. Het zat vol met afspraken, verhuizingen, teamvergaderingen, bestuurszaken enzovoorts. Eindelijk ook weer een schooljaar zonder verregaande coronamaatregelen. Zo konden we bijvoorbeeld onze peuter4daagse en de afsluiting daarvan weer wat grootser aanpakken.

Als je een gesprek aangaat met iemand, bijvoorbeeld omdat je vermoedt dat er sprake is van huiselijk geweld, dan wordt dat meestal geen gelikt gesprek. Want het is spannend: voor de ander maar ook voor jou! En dat is heel normaal.

We kunnen er niet meer omheen; de kinderopvang kampt met een structureel personeelstekort. Het kost steeds meer moeite de roosters rond te krijgen, vacatures blijven onvervuld en het ziekteverzuim is hoog. De kinderopvangbranche staat bekend als kampioen rekbaarheid, maar er komt een moment dat we moeten toegeven dat de rek uit de rek is.

“Heel eerlijk? We worden op dit moment eigenlijk allemaal gek van Anne.” Ik geef een training aan pedagogisch medewerkers en de casus van Anne is aan de beurt. “Vertel eens”, zeg ik. “Wie is Anne en waar lopen jullie tegenaan?” Al snel blijkt dat er heel veel gebeurt in het leven van Anne. Gek hè, dat kleine Anne om aandacht vraagt op de opvang?

We zijn als peuteropvang Heerlen heel blij met die enthousiaste inzet van onze medewerkers. Niet alleen bedenken ze iedere dag weer leuke beweegmomenten voor onze peuters. Ook denken ze actief mee over de beweegweken in juni (zie vorige blog), over activiteiten die leuk zijn voor jong, maar zeker ook voor oud.

Tja, er is een tijd van komen en gaan. Inmiddels is mijn opvolgster gevonden en is het nu tijd om mijn laatste blog te schrijven. Met maar liefst 385 blogs in ruim 100.000 woorden is het wel een heel oeuvre geworden.