De week begon fantastisch! We vonden het eerste kippenei van dit jaar. Ik voelde me, met de peuters, als een kind zo blij. Maar toch is er dit voorjaar iets geks aan de hand in de tuin. Het is anders dan anders. De speeltoestellen in de tuin mogen officieel niet meer gebruikt worden.

Herken je dat? Dat de drempel om zorgen uit te spreken zo hoog is en dat daar allerlei angsten onder zitten? De angst dat de vertrouwensband verslechtert, ouders zich aangevallen voelen of dat je bang bent dat je het ‘verkeerd’ hebt gezien of opgemerkt?  

Er wordt onze organisatie steeds vaker gevraagd om van alles te vertellen. Dat wij, als kinderopvangorganisatie, bezig zijn met community building vanuit de principes van Asset Based Community Development (ABCD) blijft namelijk niet onopgemerkt. Want hoe werk je nou van een dienstverleningsplek toe naar een plek waar gemeenschappen zich ook kunnen vormen? In haar nieuwe blog deelt Jolanda Knorren graag een van die voorbeelden met jullie.

Januari is de voorleesmaand bij Peuteropvang Heerlen, met op woensdag 24 januari het Voorleesontbijt en een week later wordt hun nieuwe Pim&Poes-boekje gepresenteerd. En daar moet het een en ander voor geregeld worden...

Het nieuwe jaar is in volle gang. Als volwassenen hebben we vaak nieuwe doelen als het gaat om voeding, bewegen en sporten. Voor kinderen is bewegen meestal vanzelfsprekend. Toch kunnen ze soms een duwtje in de rug gebruiken volgens Liza van Wijngaarden van Kenniscentrum Sport & Bewegen. Lees hier haar nieuwe blog!

'Het is volop winter. Een laagje sneeuw bedekt de aarde. In deze tijden hang ik eten voor de vogels op aan de boom. Als wij aan tafel zitten, hebben we goed zicht op die boom. Vaak is het een drukte van jewelste met allerlei soorten vogels.' Lees de nieuwe blog van gastouder José Goes.

Op de groep roept de 3-jarige Pascal dat hij straks niet met z’n moeder mee wil. De pedagogisch medewerker is verbaasd, want elke keer als mama komt lijkt het of Pascal erg blij is dat hij z’n moeder ziet. Niets aan de hand dus. Maar na het weekend zegt Pascal het weer, net als dat mama stom is en zelfs dat ze een ‘k’-moeder is.

Onze bank is er niet alleen maar om lekker op te zitten. In de ochtend zwaaien de meeste kinderen er graag hun ouders uit, als vast onderdeel van het vertrouwde afscheidsritueel. En de laatste tijd wordt nog veel vaker vanaf de bank naar buiten gekeken met een heel andere reden: we bekijken, benoemen en tellen de buitenvogels!

'Op een van onze locaties was een peuter altijd erg verdrietig als hij naar de peuteropvang kwam en mama of papa naar huis ging. Totdat de pedagogisch medewerker in het Limburgs dialect met het kindje sprak. Het kalmeerde en vanaf dat moment had het minder problemen met afscheid nemen.' In de nieuwe blog van Ingrid van den Bunder vertelt ze over de kracht van streektaal én onze universele taal: namelijk de taal van vriendelijkheid.