Steeds vaker lees ik over initiatieven waar kinderen vroeger maar ook langer 1 school gaan. Het begon met diverse projecten met zogenaamde 0-groepen. Amsterdam lanceerde onlangs haar project dat peuters al met 2,5 jaar naar 1 school gaan. Maar Rotterdam spant de kroon met het initiatief voor een school van 2 tot 18 jaar. Het moet niet gekker worden.

Het is super om als een eekhoorn in een boom te klimmen. Maar ouders kijken het vaak met angst en beven aan. Bart de Koning geeft tips hoe je kinderen hun grenzen zelf kunt laten ontdekken, maar dan wel zo veilig mogelijk.

Niet eerder maakte een blog van mij zoveel reacties los, als mijn vorige weblog met de titel Waar blijven ze?' Vanuit de branche vooral oprecht verontruste reacties waaruit blijkt dat we langzamerhand het spoor bijster raken!

Brancheorganisatie VGOB beantwoordt prangende vragen van gastouders. Dit keer: 'Ik lees iedere dag een verhaaltje voor aan mijn gastkinderen. Hoe kan ik nog meer uit dat voorleesmoment halen?'

Ik ben geen natuurkundige. Heb de 'groene rechterhanden' van mijn ouders niet geërfd en kan onkruid niet van Luna Hibiscus onderscheiden. Ik heb voor deze indrukwekkende plantennaam zelfs mijn moeder moeten bellen… Ik weet het verschil tussen een oorworm en een pissebed. Maar dat is dan ook ongeveer mijn eindniveau. Toch geef ik trainingen over natuur in de kinderopvang. Toch? Nee. Juist hierom geef ik trainingen over natuur in de kinderopvang!

Tienminutengesprekken op de Montessori kinderopvang/school in West Lafayette, Indiana. Eerst praten we met de juf van onze kleuterzoon: "Abel begint zich steeds prettiger te voelen hier. Zijn Engels wordt beter en hij kan zich steeds beter verstaanbaar maken. Hij is vrolijk en doet goed mee. Er is alleen een ding: we moeten hem steeds weer herinneren aan het feit dat hij zijn handen moet wassen als hij naar de wc is geweest. Dat wil er maar niet in."

Vorige week maandag was een maandag als alle andere. De kinderen van school ophalen, eten, spelen kortom de hele riedel van begin tot eind. Aan het einde van de middag, als een meisje wordt opgehaald door haar moeder, komt ze naar me toe en zegt: ‘Tot over twee weken meester’.

Onze organisaties worden gezien als belangrijke vindplaatsen. Echter, we worden nog onvoldoende gevonden door onze zorgpartners in de curatieve sfeer. Ook in gezinnen met ernstige problemen zijn kleine kinderen gebaat met een regulier bezoek aan een speelzaal of een kinderdagverblijf, waar ze zorgeloos kunnen spelen met leeftijdsgenootjes en de noodzakelijke structuur aangereikt krijgen. Dit zouden we, in het belang van het kind, samen beter moeten organiseren. Zeker nu de Jeugdzorg decentraliseert en de beschikbare middelen afnemen.

Al weken lang volgen we het nieuws: wel extra geld voor kinderopvang, geen extra geld voor kinderopvang, ja toch extra… To be continued! Het lijkt wel een dagelijkse soap en ik merk dat ik ook aan de bijbehorende blikvernauwing begin te lijden. Minister Asscher ligt onder vuur van de diverse partijen en hoe bedroevend het gesteld is met de kinderopvang zelf, blijkt wel uit het feit, dat we allemaal als een kind zo blij zijn, als een deel van de forse bezuinigingen misschien (!) weer aan de branche, c.q. de ouders teruggegeven gaat worden.

Hoe ziet kinderopvang er in 2020 uit? Een vraag waar je wellicht al eens over hebt nagedacht. En waarbij automatisch ontzettend veel nieuwe vragen zullen optreden zoals: ‘Bestaat er dan nog steeds de voorziening formele kinderopvang zoals wij dit vandaag de dag kennen? Zullen alle vormen van kinderopvang wellicht gecombineerd gaan worden met het basisonderwijs? Welke rol gaan de pedagogisch medewerkers spelen en wat verwachten ouders van kinderopvang?’ Wat denk jij?