‘Onder ouders leefde het gevoel dat de nadruk bij grotere, commerciële kinderopvangorganisaties meer ligt op financiële belangen dan op het welzijn van kinderen’, zegt Martine Meijers, ouder, bestuurslid en medeoprichter van De Kasteeltuin. Eerder dit jaar maakte het kinderdagverblijf, na sluiting van locatie Beatrix, een doorstart onder leiding van een ouderbestuur. Meijers licht toe waarom een grote meerderheid van de ouders bij De Kasteeltuin hiervoor koos.
Kinderopvangorganisatie
Mooie insteek KLANTICIPATIE. Ik ben erg voorstander van verbinding met ouders. Ik pleit wel voor een gelijkwaardige relatie waarbij uitgegaan wordt van de waardevolle inbreng van ouders maar ook van kinderopvangorganisaties. Als organisaties de balans laten doorslaan naar de focus op kosten dan heeft dat negatieve effecten op pedagogische kwaliteit. Anderzijds ben ik ook van mening dat pedagogische kwaliteit kan leiden als de balans doorslaat naar luisteren naar de ‘klant’, logischerwijs kiest een klant/ouder meestal te kijken vanuit het perspectief van zijn/haar eigen kind. Kinderopvang is groepsopvang en de belangen van individuele kinderen moeten gewogen worden binnen de belangen van de groep kinderen. Vanuit mijn ervaring als pedagoog in de praktijk zou ik willen kiezen voor naast elkaar zitten en samen kijken naar het kind: wat hebben zij van ons beiden nodig? Hoe kunnen wij dit samen zo goed mogelijk bereiken? Dit alles natuurlijk binnen de realistische kaders van dit moment. Helaas zie ik dat ouders en kinderopvangorganisaties onnodig tegenover elkaar komen te staan. Ik zet mij in ieder geval in voor verbinding!
Winst moet gemaakt worden. Een oud economisch wet zegt dat degene die geen winst maakt, failliet gaat. Ook vandaag geldt deze regel. Maar als je alleen maar focust op het geld, dan snij je uiteindelijk jezelf in de vingers. Focus op de kosten, en de kwaliteit gaat omlaag. Focus op kwaliteit en de kosten gaan omlaag. Wanneer je de klant niets te bieden hebt, dan speelt geld een doorslaggevende rol. (Walmartisme ook wel genoemd). Door niets meer te kunnen bieden wordt je een prijsvechter. En als je een prijsvechter bent, dan biedt je je diensten zo goedkoop mogelijk aan. Dat heeft als gevolg dat er minder geld binnen komt. Zo kom je uiteindelijk in een neerwaartse spiraal terecht. Vervolgens ga je nog meer bezuinigen. Hierdoor worden de ouders steeds minder gehoord. Je bent aan het overleven. Ook in de kinderopvang geldt dat het tijd is voor KLANTICIPATIE. Geen tevreden ouder, maar betrokken ouders. Betrokken ouder spenderen meer. Zij zijn de ambassadeurs en zullen op termijn meer waarde ontwikkelen. En wat waarde heeft, gaat winst opleveren. Als de commerciële opvangorganisaties niet goed zijn voor hun klanten, dan zijn anderen het wel!
Mooi om te lezen, ik geloof heel erg in deze richting. Een meer vraaggerichte organisatie door ouders mede verantwoordelijk te maken of door ouders meer stemrecht te geven. Ik ben benieuwd naar de vorm waarvoor is gekozen.