Dit artikel is weer een mooie ‘eye opener’ dat we onze peuters niet moeten onderschatten! Ik leerde heel vroeger (ben 64) in mijn opleiding dat ‘echte’ vriendschap meestal pas ontstaat rond het 4e jaar als de empatische en sociale ontwikkeling en de taalontwikkeling al wat verder is. En dat kinderen tot 4 jaar vooral spel samen delen. Niets is minder waar! Ik merk het iedere dag in de voorschoolgroep bij ons op school. Een paar maanden geleden startten tegelijkertijd 2 jongetjes die bijna nog niet spraken, elkaar steeds opzochten in hun spel en dan echt lol hebben. Ze willen altijd naast elkaar zitten en raken elkaar veel aan, ook in stoei-contact.
Voor de zomervakantie hadden we nog 2 andere gezworen vrienden in de groep, ze waren beiden bijna 4 maar de oudste van de 2 ging 6 weken eerder naar groep 1 op een andere school. Dat was zó moeilijk voor het andere kind, hij liet echt een soort rouw zien en was heel verdrietig. Gelukkig is hij nu ook ‘geland’ in groep 1, is daar weer vrolijk en op de speelplaats van onze school zien we hem weer vriendjes worden met 2 andere jongetjes.

Weer een mooi artikel, dit keer over peutervriendschappen. Zeer herkenbaar en we kunnen er over meepraten met 8 kleinkinderen, 5 kleindochters en 3 kleinzoons. Wat me opvalt is dat voor afbeeldingen/foto’s dikwijls wordt gekozen voor de meisjes. Het zijn ook schatjes op die leeftijd. Maar die peuterjongetjes mogen er ook zijn. Ze bestaan echt! Laat ze eens wat vaker zien. Al is het maar voor de diversiteit. En …, in de KO populatie zijn ze ook met zo’n 50% vertegenwoordigd.
Wat vinden andere (groot)ouders ervan? Is het (enigszins) herkenbaar?

Vriendelijke groet,

Louis Tavecchio