Het zu organisaties als Radius sieren als ze naast de PM-er zouden gaan staan, in plaats van hun werk af te schuiven op mensen die daar niet voor in dienst zijn. Een PM-er draagt zorg vor de kinderen, niet voor de sociaal-maatschappelijke ondersteuning van het gezin.
Het is een schande dat de overheid kinderdagverblijven in dit soort wijken niet beter ondersteunt. En daarmee dus vooral de gezinnen ondersteunt die het betreft.

Pedagogisch Medewerkers deze extra zorg en taken toebedelen is niet dé oplossing. Het kan, maar heeft duidelijke keerzijden:

Grensbewaking, gezondheid.
Zoals benoemd in het onderzoek; pm’ers voelen zich maatschappelijk werker, er wordt beroep op hen gedaan op vlakken waar ze nog nooit eerder mee in aanraking zijn gekomen, opleiding en/of dagelijks leven. Uit de goedheid van hun hart willen ze kind en ouder waarmee ze een band hebben zo goed mogelijk helpen, maar vergeten zichzelf en de eigen grens. Geen ongewone eigenschap onder mensen die kiezen voor een sociaal beroep.

Echter waar stopt het? Welke zorgvraag zullen ze afslaan of doorverwijzen?
De pm’er heeft dagelijkse taken en uren, is al een duizendpoot met constant alerte voelsprieten. Gaat dit ten koste van aandacht naar de rest van de groep? Of ten koste van het privéleven en gezondheid van de pm’er?

Pm’ers die hier een passie voelen en zich hiertoe verder willen inzetten en opleiden, super! Pm’ers staan begrijpelijk dichtbij ouders met zorgvragen, je bent een fijne eerste lijn. Maak echter duidelijk wie in de groep aanspreekpunt is voor vragen X, Y en Z. Deze collega krijgt daar tijd en ruimte voor, dan wordt een team niet overvraagd en blijft de kwaliteit intact, maar ook persoonlijk welzijn en gezondheid.

Een andere oplossing kan zijn een maatschappelijk werker (of anderzijds geschikte hulpverlener) binnen de groep of als contactpersoon aanstellen. Deze nieuwe collega heeft gerichte kennis en ervaring voor deze specifieke zorgvragen, wat als voordeel met zich meebrengt dat deze de pm’ers wegwijs kan maken in het herkennen en erkennen van de bijzondere vraagstukken. Tegelijkertijd wordt de maatschappelijk werker wegwijs in het Kinderopvangwerk, waardoor contact maken met kind en ouder bevordert; het signaleren van vraagstukken en risico’s, en kind en ouder voelen zich sneller vertrouwd bij de maatschappelijk werker.

Dit laatste wordt vaak onderschat; vraagverlegenheid. Vrij vertaald betekent het dat mensen te ‘verlegen’ zijn om te ‘vragen’. Een bepaalde angst of schaamte weerhoudt mensen om hulp te zoeken en te accepteren. De pm’er is wellicht de eerste of enige persoon waar de ouder bij durft aan te kloppen. De kracht van de pm’er is de band die zij/hij met kind en ouder opbouwt.

Deze kracht moet worden benut, maar niet ten koste van de pm’er.

Toen sociaal cultureel werkers nog mooi werden op geleid. Die generatie bedenkt nu sociale wijkteams.
Die praten.
En laten mensen wachten.
De opleiding van hulpverleners nu leert hen niets meer van doen, naast elkaar staan samen met ouders gaan staan.
Dr digitale opgeleide sesamstraat generatie leidt ze op.
Deze hulpverleners sociaal cultureel werkers deze generaties ontberen empathisch vermogen of creativiteit. Omdat een beeldscherm als leeromgeving niet het tegenover is van een mens..een kind..

Signaal dat nieuwe kleuters af geven kunnen we zien als gebaar van wanhoop.

Stop Vve methodes in die achterstandswijken.

Investeeer in
Vrije creativiteit voor pedagogisch medewerkers.

Rolmodellen waar kinderen blij en inventief onderzoekend mogen zijn.
Stop de Vve keurslijven. Ze spekken de liquiditeit van brede scholen.

Keukentafel gesprekken met ouders. Ouders de moeder wil allen maar dat haar kind het goed gaat in een schoolcarriere. Tijd maken. Aandacht.
Leren van ervaringen van anderen.
Spelen. Mooie opgewekte rolmodellen als pmers. Ervarend leren cultiveren brengt het volk op de been.

Weg met de kweekvijver voor VVE die de aandachtswijken lijken te zíjn. Voor kinderen niet gezond voor pmers p gezond . Onvrij.
Als rolmodel die doet wat de baas wil ..is zij bewuste en onbewuste overdracht .
Kinderen willen graag presteren. Maar we moeten ze met rust laten.zelf laten komen. Klaar staan met ruimte mooie stem en spraak.gezonde speelleefomgeving.

Aandacht is nodig. Niet een methode.

In Den Bosch waren een aantal peuterspeelzalen in achterstandswijken vroeger onderdeel van het sociaal cultureel werk.Dit was zo gek nog niet omdat je als P.M.er onderdeel was van een organisatie die was ingebed in de wijk met onder andere opbouwwerkers kinder- en jongerenwerkers. En er waren korte lijnen met bijvoorbeeld het maatschappelijk werk. Zo kon je samen de uitdagingen aan. Misschien een idee om meer samen te werken. En meer niet kindgebonden uren als je in zulke wijken werkt. Er wordt, weet ik uit ervaring, echt veel meer van je gevraagd. En juist als P.M.er sta je dicht bij het gezin en kan je het verschil maken.
Anne