Misschien herkenbaar: iedere keer dat je met de peuters naar buiten wilt gaan, is het een drama. De kinderen rennen door de gang en doen niet meer wat je van ze vraagt. Bij andere collega’s lijkt deze overgang van binnen naar buiten wel soepel te verlopen. Je zou ze om tips kunnen vragen, maar aan de andere kant schaam je jezelf hier ook voor. Want is dit niet iets wat je als pedagogisch professional gewoon zou moeten kunnen?