De moeders van Derek, Kim en Ana hebben niet één, maar twee adressen waar ze na werktijd hun kinderen ophalen. Zoonlief bij mij en hun schoolgaande dochter bij een naschoolse opvang.

Stel, ik laat een douchewandje plaatsen. Dan geloof ik de vakman op zijn woord als hij vol overtuiging een steengoed glazen exemplaar aanprijst. Ik vertrouw op zijn kennis, want ik heb er zelf geen verstand van. In mijn werk ligt dat een tikkie lastiger. Ik heb kinderen onder mijn hoede en dat is voor ouders het dierbaarsrte bezit denkbaar.

Derek duwt een kleine houten stoel om. Niet één keer, maar tien keer. Met een verbaasde en verraste blik zie ik hem denken: hé, dat doe ik, ik geef dat stoeltje een zetje en het valt op de grond. Ik kan me voorstellen dat veel mensen vinden dat er niet met stoelen wordt gegooid, maar als je twee jaar bent, is zo’n actie een ontdekkingstocht. Natuurlijk grijp ik in als de kinderen een grens overgaan, maar ik verplaats me ook veel in hun gedachtenwereld.

Gastouderschap is geen glamoureuze baan. Je werkt vanuit huis, hebt weinig privéleven en groeikansen en veel mensen in je omgeving zien het nauwelijks als echt werk. Maar met dat laatste is gastouder Dorijn Vos-Korst (30) het niet eens. Ze werkt sinds november 2011 als gastouder en neemt haar vak serieus. In het Veluwse dorp Vaassen biedt ze dagopvang aan vijf tot zes kinderen. Een eigentijdse gastouder over professionaliteit en ambitie.