Het is tijd om naar buiten te gaan! Niet alleen in de zomer, maar elk seizoen als je het mij vraagt. Naar de kinderboerderij, het park, een visje eten of even heen-en-weer naar de supermarkt. Waar de kinderen (en ik) ook heel vrolijk van worden, is de speelplaats op het plein om de hoek.

’t Is bijna vaste prik: overalls aan, in de bakfiets en naar de kinderboerderij in het park. De ouders van Raku waren uitgerekend dit keer vergeten om zijn rubberlaarsjes mee te geven, maar het was oké als zijn schoenen vies zouden worden, zeiden zijn ouders. Ik kan nu alvast verklappen: vies werden ze. Vandaag was de weg naar de dieren niet bepaald geplaveid.

Derek weigerde fruit te eten. Van kiwi’s en perziken tot aardbeien en meloen; nee, nee, en nog eens nee. Hij hield stug vol, maar ik ook. En juist toen ik dacht: ach, laat hem vandaag maar een crackertje eten, besloot Derek in een onbewaakt ogenblik zijn tandjes in een banaan te zetten.

Zelfs in het weekend krijg ikhet niet uit mijn hoofd: ‘Tjoe tjoe wa, tjoe tjoe wa, tjoe tjoe wa wa wa’. Niet zo gek, want doordeweeks draai ik het grijs voor Raku, Frida Blue, Derek en Miley. Bij de eerste tonen van de muziek staan ze al klaar voor de danspasjes. En zo zijn er meer herkenningspunten door de dag heen. Als het tijd is voor de lunch of een fruithapje, tik ik met een houten blokje tegen de rand van een glas: ‘We gaan aan tafel...’ In mum van tijd zijn ze onderweg naar hun stoeltjes.

Yes, ik heb een huis vol kids en zelfs een wachtlijst! Dat schept vertrouwen. En met Frida Blue, Raku, Derek en Miley – alle vier geboren in 2014 – om me heen leer ik pijlsnel wat werkt en wanneer ik de plank missla. Poepluiers binnen handbereik van kleine kinderen is bijvoorbeeld geen goed idee.