Ja, ik kop ’m maar meteen in. Mijn ervaring is dat de kinderopvang zich vaak vanuit een underdogpositie opstelt naar scholen. Zo gaf een directeur van een grote organisatie in het westen van het land aan dat het ‘wachten is op de scholen. Zij willen (nog) niet.’ Diezelfde directeur zei het gevoel te hebben een sollicitatiegesprek te moeten voeren in het gesprek met schooldirecties. Wat is dat toch? Waarom laten we ons in die positie manoeuvreren? U bent toch professional met een dijk aan ervaring en een gelijkwaardige partner? Ik zie vaak dat de kinderopvang zich in een hoek laat drukken. Zoals gezegd zijn er inmiddels prachtige IKC’s gerealiseerd. In het oosten en noorden van het land zie je vaak een IKC vanuit ‘noodzaak’ (terugloop) ontstaan. Maar het kan juist ook vanwege uw heldere visie en de (naar mijn mening) enorme meerwaarde die het kinderen, ouders én medewerkers biedt?