Onze organisaties worden gezien als belangrijke vindplaatsen. Echter, we worden nog onvoldoende gevonden door onze zorgpartners in de curatieve sfeer. Ook in gezinnen met ernstige problemen zijn kleine kinderen gebaat met een regulier bezoek aan een speelzaal of een kinderdagverblijf, waar ze zorgeloos kunnen spelen met leeftijdsgenootjes en de noodzakelijke structuur aangereikt krijgen. Dit zouden we, in het belang van het kind, samen beter moeten organiseren. Zeker nu de Jeugdzorg decentraliseert en de beschikbare middelen afnemen.

Al weken lang volgen we het nieuws: wel extra geld voor kinderopvang, geen extra geld voor kinderopvang, ja toch extra… To be continued! Het lijkt wel een dagelijkse soap en ik merk dat ik ook aan de bijbehorende blikvernauwing begin te lijden. Minister Asscher ligt onder vuur van de diverse partijen en hoe bedroevend het gesteld is met de kinderopvang zelf, blijkt wel uit het feit, dat we allemaal als een kind zo blij zijn, als een deel van de forse bezuinigingen misschien (!) weer aan de branche, c.q. de ouders teruggegeven gaat worden.

Met veel interesse heb ik geluisterd naar de voornemens van onze regering. Vooral de transitie naar een participatie-maatschappij spreekt mij erg aan. Een overheid die niet meer alles voor je regelt? Krijgen we dan wel onze hiervoor geïnde belastingcentjes terug? En hoe kunnen vrouwen participeren als de kinderopvang maar steeds duurder wordt?