Voel jij je weleens schuldig na een drukke werkdag op de groep?  Pedagogisch medewerkers blijken zich verrassend vaak schuldig te voelen. Waar komt dit vandaan? En belangrijker nog: wat kun je ermee?

Als pedagogisch medewerker werk je vaak met kinderen uit diverse culturen. Hierdoor ben je waarschijnlijk wel eens een jongetje tegengekomen dat besneden is. Dit kan vragen oproepen, vooral als je ziet dat de ingreep er misschien niet helemaal goed uitziet. Wat doe je dan? Uroloog Bart van Bezooijen zegt vooral geen voorbarige conclusies te trekken: ‘Het ziet er vaak heftiger uit dan het is, maar meestal trekt het na verloop van tijd bij.’

Het is vrijdagochtend, en ondanks de kou bruist het in de Schilderswijk van leven. De geur van kibbeling en exotische specerijen komt je op de Haagse markt al van verre tegemoet. Iets verderop, in het warme wijkcentrum, begroet Esen Pamay de buurtbewoners met een vriendelijke glimlach. Aan de lange koffietafel worden koekjes gegeten en klinken zachte gesprekken. Esen overhandigt een folder. ‘Welkom!’ zegt ze enthousiast. ‘Ik ben hier de peuterconsulent.

De GGD die onaangekondigd voor de deur staat. Voor veel kinderopvangorganisaties een spannend moment, en vaak reden voor klamme handjes. De wereld van de inspecteur lijkt immers soms te botsen met die van de pedagogisch medewerker. Toch hebben ze hetzelfde doel: het bieden van kwalitatief goede opvang aan kinderen. Misschien staan ze dan toch niet zo ver van elkaar af als we meestal denken?