Als pedagogisch medewerker werk je vaak met kinderen uit diverse culturen. Hierdoor ben je waarschijnlijk wel eens een jongetje tegengekomen dat besneden is. Dit kan vragen oproepen, vooral als je ziet dat de ingreep er misschien niet helemaal goed uitziet. Wat doe je dan? Uroloog Bart van Bezooijen zegt vooral geen voorbarige conclusies te trekken: ‘Het ziet er vaak heftiger uit dan het is, maar meestal trekt het na verloop van tijd bij.’

Het is vrijdagochtend, en ondanks de kou bruist het in de Schilderswijk van leven. De geur van kibbeling en exotische specerijen komt je op de Haagse markt al van verre tegemoet. Iets verderop, in het warme wijkcentrum, begroet Esen Pamay de buurtbewoners met een vriendelijke glimlach. Aan de lange koffietafel worden koekjes gegeten en klinken zachte gesprekken. Esen overhandigt een folder. ‘Welkom!’ zegt ze enthousiast. ‘Ik ben hier de peuterconsulent.

De GGD die onaangekondigd voor de deur staat. Voor veel kinderopvangorganisaties een spannend moment, en vaak reden voor klamme handjes. De wereld van de inspecteur lijkt immers soms te botsen met die van de pedagogisch medewerker. Toch hebben ze hetzelfde doel: het bieden van kwalitatief goede opvang aan kinderen. Misschien staan ze dan toch niet zo ver van elkaar af als we meestal denken?

Een krijsende baby, een blokkentoren die met een klap instort of een peuter die zijn frustraties in je oor uitschreeuwt. Voor pedagogisch medewerkers is dit de dagelijkse realiteit. Ze worden vaak blootgesteld aan harde geluiden en dat maakt de kans op gehoorschade groter en kan vermoeidheidsklachten opleveren. Een onvermijdelijk onderdeel van het werk of moeten we de geluidsbelasting serieus nemen?

Het verspreiden van geruchten, praten achter iemands rug om en fluisteren in gezelschap: roddelen begint vaak onschuldig en subtiel, maar kan grote impact op kinderen hebben. Voor bso-medewerkers is het daarom belangrijk om hier alert op te zijn. Maar hoe ontstaat dat geroddel precies, en wat kun je doen om het te voorkomen?

Kan een kind wel wat extra hulp en ondersteuning in de (taal)ontwikkeling gebruiken? Dan geeft het consultatiebureau een VVE-indicatie bij 14 maanden. Toch gaan deze kinderen pas veel later naar de voorschool, namelijk als ze 2,5 jaar oud zijn. ‘Waarom zo’n lange tijd wachten?’, vroeg Michèlle Ouwerkerk, unitmanager bij Kober kinderopvang, zich af. Ze startte een pilot met VVE voor kinderen vanaf 14 maanden oud.